Lagasafn. Ķslensk lög 12. aprķl 2024. Śtgįfa 154b. Prenta ķ tveimur dįlkum.
1872 12. febrśar
1. gr.
Sérhverjum žeim, sem heimilt er aš fiska ķ landhelgi, skal leyft aš króa af sķld eša upsa meš nót upp aš landi annars manns, og draga veišina žar į land; svo mį hann og setja žar bįta, nętur og önnur veišarfęri į land upp til ašgeršar og žerris, og salta žar nišur aflann; en gjalda skal hann fyrir allt žetta landshlut, 4 af hundraši af veišinni. [Heimilt er aš veiša meš herpinót ķ netlögum annars manns, og skal žį gjalda landshlut, 3 af hundraši af veišinni, enda sé nótinni ekki fest viš land né lagt viš festar ķ netlögum. Nótinni telst ekki lagt viš festar, žótt skip, sem er aš hįfa veiši śr herpinót liggi fyrir akkeri. Nś er slķkri nót fest viš land eša lagt viš festar innan netlaga, og skal žį gjalda landshlut 4 af hundraši.]1) 2. gr. Geri nótarmenn meš žessu skaša į tśni, engjum eša haga, eša į frišlżstu ęšarvarpi eša selalögnum, eša žaš verši almennum afnotum landeignarinnar til fyrirstöšu, skulu fyrir žaš koma sanngjarnar skašabętur, sem óvilhallir menn er rétturinn nefnir žar til, skulu meta, ef mönnum kemur ekki saman. 3. gr. Landshlutur fellur undir įbśanda žeirrar jaršar, žar sem gjalda skal landshlut, žótt eigi sé hann eigandi jaršarinnar, nema öšruvķsi sé um samiš milli hans og landsdrottins. 4. gr. Hafi fleiri en einn tilkall til landshlutar af landi, žar sem landshlut skal greiša, er nótarformanninum heimilt aš borga landshlut allan og skašabętur fyrir skemmdir, sem kunna aš hafa oršiš į landeigninni, til einhvers žeirra, nema umbošsmašur gefi sig fram af hendi allra hinna, sem hlut eiga aš mįli. 5. gr. Žegar nót er upp dregin, er formašur skyldur til, įšur en nótarmenn fara burt, aš segja til veišarinnar žeim, sem eftir nęstu grein į undan į hlut aš mįli, og svo framarlega sem mönnum ekki hefir komiš saman um annaš, skal žį žegar gjalda landshlut meš žeim parti af veišinni, sem lögįkvešinn er, og ķ žvķ, sem veišst hefir. Sé ekki fariš eftir įkvöršun žessari, eša ef rangt er sagt til veišarinnar, skal landshlutur goldinn tvöfalt. Sé rangt sagt til veišarinnar ķ sviksamlegum tilgangi, kemur žaš žar aš auk undir hin almennu hegningarlög. 6. gr. Bįtar, veišarfęri og afli nóteigenda skulu standa ķ veši fyrir landshlut og skašabótum eftir 2. gr. 7. gr. …1) 8. gr. Žar sem nót er lögš, mį, eftir aš bśiš er aš gefa śt streng og byrjaš į lagningunni, og žessu er haldiš įfram įn žess óvanaleg töf eigi sér staš, engin veišarfęri leggja nišur į žvķ sviši, sem ętlast mį į aš nótin lyki fyrir. Sé net įšur śtlögš, sem eru žvķ til fyrirstöšu, aš nótin verši dregin og fest, hefir formašur nótarinnar rétt til aš taka žau upp, ellegar aš draga nótina ķ land, og, ef til vill, hin śtlögšu net meš, ef hann bętir eiganda skaša og veišispjöll. Nś er nót fest, og liggur yfir veišarfęrum, žį mį žau eigi upp taka įn samžykkis nótarformanns. Žar į móti skal nóteigandi, žegar svo į stendur, annašhvort skila veišarfęrunum jafngóšum, įšur en 12 stundir lķši, eša bęta žau meš öšrum nżjum og óašfinnanlegum, eša borga žau ķ peningum tvennu verši. Auk žessa skal eiganda bętt veišispjöll eftir žvķ, sem almennt aflast dęgur hvert, uns goldiš er. Net, sem liggja į sviši žvķ, sem nótin lykur fyrir, mį formašur nótarinnar taka upp aš ósekju, en borgi veišispjöll. 9. gr. Sitji fleiri en einir nótarmenn fyrir sķld eša upsa, hafa žeir rétt til nótlagnar, sem fyrst hafa gefiš śt nótstrenginn og byrjaš aš leggja nótina, og sé žessu haldiš įfram tafarlaust svo sem veršur, mega engir hinna tįlma žessu. Nś hafa tvennir nótarmenn byrjaš aš leggja śt nót samstundis og ašrir innar, žį skulu žeir, ef sķld eša upsi er ķ bįšum nótum og ytri nótin ekki getur bjargaš afla sķnum, įšur en sś innri er upp tekin, hafa drįtt ķ sameiningu, og skal hlutur hvorra fyrir sig įkvešinn eftir įętlun, ef žeir hafa ekki komiš sér öšruvķsi saman. Nś leggja tvennir nótarmenn samstundis, og hvorir ķ mót öšrum, og draga hvorugir nótina ķ land til sinnar hlišar, žį skulu žeir hafa drįtt ķ sameiningu, og skipta til helminga. 10. gr. Nót, sem engin veiši er ķ, skal strax upp tekin, ef eigandi nótar, sem utar liggur, og veiši er ķ, krefst žess. Nóteigandi, sem hefir nót lagša žannig, aš öšrum er meinaš aš leggja nętur sķnar, eša draga žęr į land, skal skyldur til, žegar žess er krafist, aš draga fram nót sķna eša flytja festar og vörp svo mikiš sem veršur, įn žess aš skaša afla sinn. 11. gr. Hver sį, er į nokkurn hįtt reynir aš tįlma nótveiši, og eins hver sį, er meš įsettu rįši skemmir nót, sem er lögš śt og fest, eša spillir veišinni aš öllu eša nokkru leyti, skal sęta hegningu eftir tilskipun žessari, aš žvķ leyti sem žyngri hegning ekki liggur viš verki hans eftir hinum almennu hegningarlögum. 12. gr. Fyrir brot gegn įkvöršununum ķ 8.–11. gr. skulu koma sektir …1) 13. gr. …1) 14. gr. …1)